A rubia non, por Xosé María López

Os muíños, moven o vento.
Coa súa man aberta moven o vento.

O home co sacho, move a terra.
Coa man aberta, seca a súa fronte suorosa.
A filla corre pola eira, coa súa man aberta.
A nai coa man aberta chama á filla.
A cea agarda.

A noite chega e o home esperta.
Sentiu un lóstrego.
Érguese.
Sae á porta e fita engaiolado unha vaquiña morta.
Unha vaquiña rota.

Coa súa man aberta,
prende o facho e alumea a escea.
Unha man aberta quebra o bandullo da rubia galega.
As moscas comezan o festín da providencia eólica.


Ao amencer unha man aberta aloumiña a filla.
A rubia fica rota.
As moscas cheas, deciden rematar a sesión gastronómica.
O home canso, esperta suoroso.
Abre o grifo e mira o espello.
Coa súa man aberta peitea o seu cabelo gastado.
Café e torradas.
Logo rubia rota.
A primeira hora, veterinario.
Ás dez enxeñeiros engominados cruzan a eira.

Silenzo.

Os muíños están quedos, coma de loito.
O home sae ao encontro do Capital.
Ás once ven o xenro.
Hai que amañar e cobrar, a vaquiña polo que vale.
Presión, tensión e paciencia.
Á fin aparece o talonario.
Houbo sorte.
O home sorrí, coa súa man aberta.

A rubia non.