Vraos mornos de tempestía,
entre as travesas do camiño
endreito pólas de fortaleza
e raíces de carestía.
Enzoufo e enrrugo o peito,
penso no meu acougo.
E sen máis pranto,
fervo a terra!!
Brétema ciumada, afástate!!
Fuxe!! Vaite ceiba, lonxe, espreita.
Deixa aos meus ollos, ollar,
soñar, vivir, espertar.
E ti lume da noite,
morre, ferve, afúmate, pérdete!
Deixa a miña vida, vivir,
medrar, chorar, sentir.
Nenhum comentário:
Postar um comentário
Lembre que ao colocar un comentario nesta páxina asume a responsabilidade polo contido das súas opinións.